En toen ik op een van die dagen vroeg in de ochtend, de zon was nog niet op maar het begon net licht te worden, over de boulevard langs het strand liep, zag ik daar op een muurtje aan het water een man zitten, weggedoken in zijn nog zomerse kledij met aan de ene kant naast zich een plastic zak en aan de andere kant een paar bierflessen. In de ene hand een sigaret en in de andere een fles bier. En gezien de lege flessen zat hij daar al langere tijd. Misschien wel de hele nacht. In zijn dunne zomerse kleding moet hij het behoorlijk koud gehad hebben, dacht ik.
Op dat moment drongen zich de beelden aan me op van daklozen, ergens buiten in de kou op een bankje in een park of in de gang van een treinstation. Weggedoken in een oude winterjas of onder een oude deken met holle ogen voor zich uit starend. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik enkele dagen daarvoor een ongelooflijk verhaal in Zaman, een dagblad, gelezen had over daklozen in Istanbul.
In dat artikel kwam o.a. de directeur van de Vereniging ter Bestrijding van Armoede Hayrettin Bulan aan het woord die de situatie van daklozen in Istanbul toelichtte.
Bulan benadrukte vooral het gebrek aan interesse en hulp van de kant van de staat. Sommige deelgemeenten besteden wel wat extra aandacht aan daklozen tijdens de Ramazan evenals een aantal burgers maar structurele hulp van de overheid is er niet. Burgers geven wel vaak wat eten of kleding of dekens e.d. maar er is veel meer nodig. Het lijkt erop alsof de overheid het probleem ontkent of niet wil zien. Zelfs moskeeën weigeren vaak hulp te bieden tijdens koude winters.
Gelukkig kan er nog wel op een aantal plaatsen gebruik worden gemaakt van sportzalen die tijdens de winters als de temperatuur 's nachts onder -4 Celsius zakt als slaapplaats dienst kunnen doen. Volgens Bulan betreft het in Istanbul ongeveer 10.000 personen waarvan ongeveer 40% vrouw. En daarvoor zouden slechts 18 slaapplaatsen in een slaaphuis beschikbaar zijn.
Ik zette wel een aantal ??? bij zijn verhaal. Ik kan me niet voorstellen dat er in een stad met naar schatting 16.000.000 inwoners maar 10.000 daklozen zijn. In Nederland met een even groot bevolkingsaantal wordt het aantal daklozen op ongeveer 20.000 geschat met daarnaast nog 20.000 personen die op de rand balanceren en daarbij moet worden aangetekend dat er de laatste jaren in de grote steden heel veel voorzieningen gecreëerd zijn waardoor hun aantal al is afgenomen.
In Nederland kende ik een Turk die iedere dag een aalmoes, guldens toen nog, gaf aan de eerste de beste zwerver of dakloze die hij tegenkwam. Hij zei dat zijn geloof, de Islam, en zijn vader die dat ook altijd deed hem dat zo geleerd hadden. Hij voelde zich daar prettig bij en het was een voorwaarde om zijn dag goed te laten verlopen. Hij woonde in Utrecht en het was toen bijna onmogelijk om een dag geen dakloze of zwerver tegen te komen. Natuurlijk was hij er zich van bewust dat zijn gift vaak omgezet werd in drank of verdovende middelen maar dat weerhield hem niet van zijn gewoonte.
Het leek me toen wel een aardig idee die gewoonte over te nemen. Directe hulp leek me altijd beter dan via hulporganisaties met hoge overheadkosten. Alleen er was één probleem. Ik woonde in een klein dorp op het platteland en er was geen dakloze te bekennen. Daarvoor moest ik eerst 20 km naar de dichtstbijzijnde stad rijden. En dat ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten