Luchtkasteel

Hasan had de krant voor zich liggen. Opengeslagen en dubbelgevouwen op de advertentiepagina. In de rubriek: Te Koop, had hij iets interessants gezien.

VOOR DE TUIN: 40 stoelen en 10 tafels, 4.400 TL en 10 setjes bamboe armstoelen voor 3000 TL.

TELEFOONPALEN: 200 geïmpregneerde houten telefoonpalen, 8 tot 12 meter, doorsnede 20 tot 30 centimeter, eerste kwaliteit. Koopje.

BOUWLIFT: 500 kg met hoogte van 12 meter, pas gekeurd, 380 Vlt, gegalvaniseerd frame, bj 2001, gesloten laadbak 2x3 meter, 2000TL.

Hasan was een echte rommelaar, ook een echte hosselaar. Hij zat altijd boordevol ideeën, in welk gebied van de economie of samenleving hij ook maar verzeild raakte. Je kon altijd bij hem aankloppen met de gekste vragen en de onmogelijkste problemen of hij wist altijd een "oplossing" te vinden. Een creatief wonderkind. Alles viel op een gegeven moment op zijn plaats.
Als je heel erg strikt was zou je hem misschien wel eens kunnen verdenken van min of meer onoorbare praktijken. Maar op iets strafbaars was hij nog nooit betrapt en hij was veel te intelligent om mensen te beduvelen.
Hij was ervan overtuigd dat dat soort dingen zich altijd tegen je keerden en je hard zouden treffen. Dus was hij altijd "eerlijk" in zijn handelen. Afspraken waren afspraken. Prijs was prijs. Geen bedrog of hanky-panky.
Al met al had hem deze manier van werken geen windeieren gelegd. Hij kon heel goed van zijn werk leven. Hij was getrouwd, had een lieve vrouw, twee aardige kinderen. Ze hadden een heel groot huis net buiten Bodrum met een paar bunder grond. Op verschillende plaatsen in de omgeving nog een paar stukjes grond. "Ruimte" genoeg voor zijn handel. En hij handelde dan ook in alles waar hij winst in zag.
Altijd was hij bezig met creatieve ideeën. Hij verzon oplossingen voor architecten, voor aannemers, voor wegenbouwers. En iedereen wist hem dan ook te vinden.
Maar ook voor zichzelf bedacht hij soms spectaculaire oplossingen.
Op de weg van M. naar zee had hij nog een stukje grond met een oud vervallen huisje op een toeristisch gezien heel interessante plaats. Hij wilde het huisje graag afbreken en er een nieuw restaurant bouwen. Maar helaas, hij kreeg geen toestemming omdat de overheid met afbraak van oude woningen nogal terughoudend omgaat.
Hij was er al tijden mee bezig, maar iedere keer kreeg hij nul op het rekest.
Vanmiddag was hij weer bij Ömer Bey het hoofd van bouw- en woningtoezicht van de gemeente geweest, die nu misschien wel een mogelijkheid zag voor een afbraakvergunning. Maar ja, dan moest daar wel iets tegenover staan.
"Nee," zei Hasan, "ik wil er absoluut niet voor betalen. Ik wil gewoon mijn recht."
"Je kan de boom in," zei de amtenaar.

Hasan was dus weer thuis en zat achter zijn krantje. Wat zei Ömer Bey nou precies? Je kan de boom in....
Hij keek nog eens in zijn krant en toen wist ie het. En meteen zag hij het voor zich: Hij bouwde boven het huisje een platform, opgehangen aan de ingegraven telefoonpalen. Van afgekorte stukken maakte hij een aan staalkabels gespannen luchtbrug. Tafels en stoelen op het platform. Een keuken in het huisje en de bouwlift voor de bediening.
En het zou er komen ook, beloofde hij zichzelf.