Herkenningsmelodie

The Amazing Stroopwafels is een (vooral) Nederlandstalige band, oorspronkelijk uit Rotterdam en omgeving, die al vanaf eind jaren zeventig van de vorige eeuw pleinen, huiskamers, cafés, scholen , buurthuizen e.d. onveilig maakt.
Gestart in 1979 als tweemans formatie veranderde in de loop der jaren de bezetting regelmatig. Soms verlieten mensen de groep en soms kwamen ze ook weer terug na jaren. Soms bestond de band uit twee man en somsu uit zes of meer.
Maar al 32 jaar heeft Wim Kerkhoff, het boegbeeld van de groep met zijn raar geschilderde staande bas, er deel van uitgemaakt.
Ze speelden en spelen het liefst live voor klein publiek. Grote zalen en festivals hebben ze altijd zo veel mogelijk ontlopen.
Ik heb ze vroeger in de binnenstad van Rotterdam verschillende keren mogen bewonderen. En ik denk dat iedere rechtgesnaarde Rotterdammer het nummer "Oude Maasweg" wel kent. Ook "Ik ga naar Frankrijk" als nummer uit de Tourradio zullen veel mensen zich herinneren. Zelf vind ik o.a. "Ome Kobus", "Moordenaar" en "Indië terug" nog altijd heel leuk om te horen.
Al 32 jaar in het vak en ze hebben er nog geen genoeg van.

Als muziekliefhebber en dan bedoel ik werkelijk alle soorten en genres van over de hele wereld luister ik vanzelfsprekend naar van alles en nog wat als ik in een ander land ben. En zo ook dus in Turkije.
In Turkije wordt gigantisch veel popmuziek gemaakt en uitgebracht. Er zijn legio muziekkanalen op de radio en tientallen op tv. De muziek wordt aan de man gebracht middels vaak technisch en creatief niet onverdienstelijk gemaakte clips.
Over het algemeen vind ik die popmuziek niet geweldig. Ik zou zeggen dat er net als in alle andere landen geen dertien maar wel vijftien nummers of meer in een dozijn gaan.
Soms, af en toe, hoor ik iets speciaals. En je hoeft natuurlijk lang niet altijd een taal te kunnen verstaan om toch gegrepen te kunnen worden door een melodietje of een liedje.
En vanaf de eerste keer dat ik hen hoorde, dat is al weer jaren geleden, spitste ik mijn oren. Hé, dat was weer eens iets anders. Anders dan anders. Het was MFÖ.
Een Turkse groep die al vanaf midden zeventiger jaren van de vorige eeuw, dus al meer dan 35 jaar, bestaat.
Hun liedjes zijn eigenlijk allemaal heel anders dan de meezing deuntjes van veel andere Turkse popmuziek. Vooral de nummers uitgevoerd in kleine bezetting met meerstemmige zang vind ik het interessantste. Die nummers zijn vaak geschreven door Mazhar Alanson, een van de initiatiefnemers van de band die zelf niet meer optreedt. En juist die nummers ademen een sfeer uit en bezitten een klankkleur die me vanaf het begin deden denken aan, juist The Amazing Stroopwafels.
MFÖ is van songfestivaldeelnemer uitgegroeid tot een mega-act. Ik heb ze onlangs nog live meegemaakt. Drie ouwe kerels, een jaar of vijfenzestig schat ik, die nog altijd dol enthousiast de sterren van de hemel zingen en spelen.
Vanavond ga ik eens lekker genieten van hun laatste nieuwe cd: "Ve MFÖ".