Eigenbelang

Begin november was het weer eens zo ver. In Cannes kwamen de leiders van de G-20 bij elkaar om een aantal dagen te vergaderen over de economische en financiële problemen waarin de wereld op dit moment verkeert. De Europese problemen stonden vanzelfsprekend bovenaan de agenda. Nou weet ik wel dat de leiders van die landen zelf niet van die fantastische lichten zijn op het gebied van economie of financiën maar daar hebben ze hun mensen voor en dat is trouwens ook niet erg. Maar ze treden wel met allerlei conclusies, maatregelen, sancties en plannen naar buiten alsof ze het zelf verzonnen hebben.
Die G-20 landen zijn dus de 19 belangrijkste economieën van de wereld aangevuld met een vertegenwoordiger van de EU.
Het lijstje bestaat dan verder uit: Argentinië, Australië, Brazilië, Canada, China, Duitsland, Frankrijk, India, Indonesië, Italië, Japan, Mexico, Rusland, Saoedi-Arabië, Turkije, Verenigd Koninkrijk, Verenigde Staten, Zuid-Afrika en Zuid-Korea.
Als ik dit lijstje van landen bekijk kom ik tot de voor mezelf pijnlijke ontdekking dat er enkele landen bij zijn waarvan ik niet zo een twee drie de leider zou kunnen noemen. Maar misschien is dat wel een goed teken.
En als ik eerlijk mag zijn denk ik dat het voor de wereldburger niet veel uitmaakt wie die posities innemen. Want ook de leiders van de landen die ik wel ken zijn moeiteloos inwisselbaar. Volgens mij zouden ze ook zo maar voor een ander land op kunnen treden. Het gaat tenslotte niet om hun persoon maar om de belangen die ze behartigen. En die zijn eigenlijk overal hetzelfde. Het gaat namelijk vooral om de belangen van banken, multinationals, maffiaorganisaties, aandeelhouders en hun bankrekeningen.
En het maakt ook niet uit welke politieke achterban ze zeggen te vertegenwoordigen want dat is in dit soort organisaties van geen enkelbelang.
En dan zijn er voorbeelden te over. Ex-socialistische ex-leiders gaan zich verbinden aan een multinational als Shell en aan ING (elk a raison van 45.000 euro, ja ik bedoel Wim Kok) of gaan werken voor dictator Nazerbajev van Kazachstan (tegen een vergoeding van 9,2 miljoen euro, juist, Tony Blair).
Of een wereldleider met een andere achterban die d.m.v. oorlogsvoering en belangenverstrengeling met de olie-industrie miljarden dollars aan voordelen opstreek (precies George W. Bush). Und so weiter und so fort.

Zou jij een van de leiders van de G-20 landen bij je thuis op de koffie of thee willen hebben?
Toen ik zo naar het lijstje keek. Mmmm….. Nou neen!
Moet ik ze allemaal langsgaan? Nee toch? Maar goed enkele die mij opeens te binnen schieten?
Christina Fernandez de Kirchner van Argentinië. In een zetel naar het leiderschap gedragen door haar man, het vorige staatshoofd van het land. Zeer rijk alleen al om een bijeenkomst van de Algemene vergadering van de Verenigde Naties te bezoeken gaf ze 80.000 euro uit aan nieuwe schoenen. Dan hoef je volgens mij niet meer te praten over haar mentale gesteldheid of vervreemding van het volk.
Italië bezit een regeringsleider waar je eigenlijk geen woorden aan vuil moet maken. Met een geschat vermogen van 6,5 miljard euro aan persoonlijk vermogen lijkt hij mij nou niet echt de aangewezen persoon om de belangen van de gewone man te vertegenwoordigen.
Sarkozy van Frankrijk is daarbij vergeleken maar een softy. Maar 2 miljoen eigen vermogen. Verder zijn er met betrekking tot zijn verkiezing enkele beruchte processen gevoerd en over omkoopschandalen.
Turkije: volgens berichten van Wikileaks bezit minister-president Erdoğan een achttal bankrekeningen in Zwitserland en hij heeft die beschuldigingen nooit weten te ontkrachten. Ook zou hij giften ontvangen hebben en is er sprake van corruptie binnen zijn partij.
Jacob Zuma, president van Zuid-Afrika wordt beschuldigt van corruptie en fraude. Heeft drie of vier vrouwen en verdedigt dat met: ja dat is onze cultuur.
Als ik dit schrijf word ik er misselijk van. Ik stop.