Ideetje?

Voor me uit door een winkelstraat in Bodrum liepen een man en een vrouw met vijf kinderen. Ik nam maar even aan dat het allemaal hun eigen kinderen waren en dat ik met een "groot" gezin te maken had. Ik denk dat de kinderen zo tussen de een en tien jaar oud waren. Kennelijk hadden ze, gezien de plastic tassen die ze bij zich droegen, net een paar boodschappen gedaan bij een grootgrutter. Het jongste kind werd door de vrouw op haar heup gedragen en de man had een huppelend jongetje aan zijn hand. Ze maakten een vrolijke, en met een groot woord, gelukkige indruk. Ze lachten en knabbelend op een stukje simit stonden hun gezichten op mooi weer. Het deed me goed, volgens mij verscheen er ook op mijn gezicht een glimlach. Schitterend!

In veel opzichten begint Turkije toch steeds meer op een westers land te lijken. Waarschijnlijk zullen voor veel mensen in Turkije en Europa die veranderingen nog niet snel genoeg gaan, maar dat is denk ik maar goed ook omdat nog snellere veranderingen wel eens tot een grote chaos zouden kunnen leiden. Voor verandering is vaak tijd nodig. Lang niet alle instanties zijn ervoor toegerust die snelle veranderingen te kunnen bolwerken, er zijn nog allerlei afstemmingsproblemen tussen hogere en lagere overheden, lang niet altijd zit de juiste man op de juiste plaats, sommige belangenverstrengelingen werken vertragend, de "infrastructuur" is nog niet volledig op orde, een groot deel van de bevolking heeft er moeite mee om het bij te houden, maar toch is het voor mij onmiskenbaar: de veranderingen gaan heel snel.

Op een bijeenkomst van het TÜSİAD (het belangrijkste Turkse ondernemersverbond) en vertegenwoordigers van UNFPA (organisatie van de VN betreffende demografie) begin november werden de rapporten besproken m.b.t. bevolkingscijfers tot 2050. De consequenties voor onderwijs, werk, gezondheidszorg en sociale zekerheid kwamen daarbij aan bod.
De bevolkingsgroei in Turkije neemt af en dat zal volgens minister Cevdet Yılmaz, die daar ook op de bijeenkomst sprak, grote gevolgen kunnen hebben voor de samenleving.
De dalende trend is volgens hem een gevolg van het feit dat veel gezinnen 1-kind gezin blijven en het feit dat heel veel vrouwen helemaal geen kinderen willen.
Volgens sommige journalisten kwam hij met zijn uitspraken in de richting van de uitlatingen die minister-president Recep Tayyip Erdoğan herhaaldelijk gedaan heeft waarin hij het over de wenselijkheid had van gezinnen met tenminste 3 kinderen (zelf heeft hij er 4 en voldoet dus aan de norm).
Volgens minister Yılmaz zal zich na enige tijd zelfs een stabilisering van de bevolkingsaantallen voordoen. Het aantal kinderen neemt af en het aantal ouderen neemt toe.
Toehoorders vroegen zich af of de minister de visie van Erdoğan ondersteunde of alleen maar een constatering naar voren bracht.

Zelf ken ik geen grote gezinnen. Daardoor viel me het gezin in Bodrum meteen op, net zoals me dat in Nederland opgevallen zou zijn. Waar ik mee zeggen wil dat er op dat gebied nauwelijks nog verschillen zijn tussen Turkije en Europa.

Tip voor de minister.
In een Turks geschiedenisboek las ik dat er op 30 april 1938 aan 5000 moeders met 6 of meer kinderen een bonus voor verdienste van 50.000 TL zou zijn uitgekeerd door de staat.