Overgewaardeerd

Van paddenstoelen kan ik op twee manieren echt genieten. In de vrije natuur is het fantastisch om in de herfst na de eerste regenachtige dagen hier in Turkije de paddenstoelen werkelijk uit de grond te zien schieten. Hier in de heuvels en bosgebieden rondom Bodrum zijn ze dan in grote hoeveelheden aanwezig.
Een andere manier om ervan te genieten is door ze op te eten. Op verschillende manieren te bereiden en ontzettend lekker. Soms lekkerder dan een biefstuk. En dan natuurlijk vooral de wilde paddenstoelen want die smaken ook echt "wilder" dan de cultuurgenoten. In de herfst zijn ze overal volop te koop. Vrouwen en kinderen verkopen ze langs de weg en ook op de markten kan men gemakkelijk aan zijn trekken komen.
Er is ook nog een derde manier om van paddenstoelen te genieten en die bestaat ook al duizenden jaren en dat is ze te roken of te kauwen als geestverruimend middel. Dat heb ik echter tot nu toe nog nooit geprobeerd.
Over de hele wereld worden paddenstoelen genuttigd. Er bestaan honderden verschillende eetbare soorten. Maar helaas bestaan er ook een klein aantal giftige soorten. En sommigen daarvan zijn uiterst giftig en soms zelfs dodelijk.
Afgelopen herfst hebben zich hier in de buurt enkele dodelijke ongelukken voorgedaan. Ik zal in de toekomst uitermate voorzichtig zijn met wilde paddenstoelen en waarschijnlijk zal ik overgaan op cultuurvariëteiten.
Een heel bijzondere soort paddenstoel is de truffel. Ooit heb ik er in Frankrijk en in Italië weleens iets van geproefd. Maar een overweldigende indruk heeft het niet op mij gemaakt. Ik vond het toen een beetje naar oude paddenstoelen, een beetje vergaan, een beetje bedorven, zelfs een beetje muf smaken.
Ik vroeg me af truffels ook in Turkije gevonden worden. Er bestaan wel een paar honderd soorten van deze onder de grond, in symbiose met de wortels van verschillende bomen levende, bijzondere knolvormige fungus. Maar daarvan worden er in Europa geloof ik maar zeven soorten gegeten. Dat zijn o.a. de witte, de zwarte, de zomer en de winter truffel. En die groeien voor zo ver ik weet niet in Turkije. Wel groeit er in ieder geval in de buurt van Gaziantep aan de wortels van de pistachebomen een andere truffelsoort die ook wel gegeten wordt.
De truffel wordt hier in de haute cuisine natuurlijk wel gebruikt maar die wordt geïmporteerd uit Europa of uit China waar men tenslotte alles veel goedkoper kan produceren maar waarvan de kwaliteit inferieur zou zijn. De zwarte truffel uit bv. Perigord wordt wel het zwarte goud uit de keuken genoemd en de prijzen daarvan lopen in de vele duizenden euro's per kilo.
Wat ik me afvraag is of Turkse klanten van de exquise restaurants zich zouden bedenken als ze zouden weten dat de truffel in Spanje en Italië door onreine dieren als varkens en honden wordt opgespoord. De truffel schijnt een voor deze dieren interessante geur te verspreiden die overeenkomt met andostrenon, het mannelijk hormoon van een mannetjesvarken. De afgerichte zoekvarkens zijn vrouwtjes, zeugen die op die lucht afgaan. De honden zoeken naar een wild zwijn. Een paddenstoel is hun buit.
Sommige dingen moet een mens zich om een of andere reden dan maar ontzeggen. Of het nu vanwege de prijs is, of de angst op vergiftiging of misschien zelfs vanwege de religie.
Maar een portie gestoofde of gebakken (cultuur-)champignons of na de maaltijd een (chocolade) truffel bij de koffie valt toch ook niet te versmaden.