Varkenshouden in Turkije is niet eenvoudig. Een vergunning voor een varkensstal wordt niet meer afgegeven. Er bestaat er voor zo ver ik weet nog slechts een. Maar het zou heel goed kunnen zijn dat dat alleen uit medisch oogpunt is. Varkens staan wat betreft de genetica tamelijk dicht bij de mens en cellen, huid, hartkleppen en andere organen kunnen misschien wel van pas komen. Het varken is onrein maar in tijden van nood of uit medisch oogpunt rust er geen taboe op.
Een varken als huisdier zoals in sommige West-Europese landen veelvuldig voorkomt is hier in Turkije op z'n zachtst gezegd tamelijk ongebruikelijk. Duizenden jaren geleden werden wilde dieren gedomesticeerd omdat het gemakkelijker was ze dicht bij huis te hebben dan er dagenlang achteraan te moeten jagen. Het werden gebruiksdieren, paard of os, of dieren die een plaats innamen in de dagelijkse voeding, schaap of geit. Zo ook natuurlijk het varken. Maar niet overal op de wereld. In sommige godsdiensten worden bepaalde dieren onrein genoemd. En voor moslims is het varken onrein en als gebruiksdier was het beest absoluut nutteloos (ik weet trouwens niet of er ook truffels in Turkije groeien).
Maar de laatste jaren zie je toch dat hier het aantal varkentjes of biggetjes als huisdier excessief toeneemt. En dan bedoel ik niet die kleine Vietnamese hangbuikzwijntjes, die het zo lekker schijnen te vinden als je met ze knuffelt, en ook niet die kleine roze onderkruipsels waarvoor het moederdier geen plaats heeft vanwege het doorgefokte geboorte aantal.
Nee het gaat om een soort biggetje dat al minstens een jaar of zestig bijzonder populair is in een aantal westerse landen als huisdier. Heel gemakkelijk te houden, heeft weinig verzorging nodig, houdt zichzelf schoon en heeft aan weinig ruimte voldoenden. Slechts een probleem. Net als de mens kan het beestje zelf geen vitamine C aanmaken dus daar zal in de verzorging wel rekening mee gehouden moeten worden. Het beestje schijnt nu ook in Turkije steeds meer aan populariteit te winnen.
Dit jaar ben ik van plan om met vakantie naar Peru te gaan. Daar en ook in andere landen als Argentinië, Bolivia en Ecuador worden de beestjes als huisdier gehouden zoals kip of eend hier. Ze leven van de restjes die van de maaltijden overblijven en lopen vrij rond over het erf en in huis. De beestjes worden niet zwaarder dan 1500 gram en zijn heel vriendelijk in de omgang. Ook bestaan er in die landen boerderijen waar ze op grote school gefokt worden. Het lijkt me in interessant om dat eens met eigen ogen te aanschouwen.
Neem 4 of 5 cuys (koeis). Als je geen geslachte exemplaren kan krijgen is het heel simpel ze zelf te prepareren. Kook de cuys enige tijd in water tot de huid loslaat en verwijder vervolgens alle organen. Maak een marinade van peper, zout en komijn en een beetje olie en smeer de diertjes daar grondig mee in.
Kook 2 kilo in plakjes gesneden aardappelen en gebruik het kookwater voor een saus met olie, 6 pepers, 8 teentjes knoflook en 50 gram bloem.
Bak de cuys in de koekenpan met een beetje olie of op de mangal.
Serveer de gebraden cuys met de aardappelschijfjes en overgoten met de saus.
Ik ben benieuwd hoeveel Guinese biggetjes de kerstdagen en oud en nieuw overleefd hebben.
Geniet ervan zolang het nog kan, want de Nederlandse caviapolitie van de PVV zal hier binnenkort vast paal en perk aan willen stellen.
"Harry, heb jij Moos nog ergens zien rondlopen"?
"Nee Els, ik heb hem al een poosje niet meer gezien!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten