Een soort eureka

Mij wordt nog weleens toegevoegd dat ik zo nieuwsgierig ben als ik om uitleg vraag of ergens het naadje van de kous van wil weten. Zelf vind ik dat absoluut niet en ik zal die aantijging dan ook iedere keer vehement ontkennen en tegenspreken.
Niet alleen omdat ik vind dat nieuwsgierigheid een tamelijk negatieve eigenschap is die ik zeker niet wens te bezitten. Nieuwsgierigheid heeft naar mijn idee namelijk altijd iets te maken met kennis willen nemen van menselijke relaties en omstandigheden op het niveau van roddel. En aangezien ik in dat soort zaken beslist niet geïnteresseerd ben, zal ik me dus altijd blijven verdedigen tegen deze beschuldiging.
Het is beslist waar dat ik vaak om uitleg vraag, dat ik graag kranten lees, dat ik zo veel mogelijk informatie tot me neem, dat ik bepaalde tijdschriften uitpluis, dat ik oplettend om me heen kijk en dat ik graag en scherp waarneem. En zeker hier in Turkije heb ik die neiging nog verder ontwikkeld. Mijn verklaring daarvoor is dat ik de wereld wil begrijpen. Ik voel me dan meer op mijn gemak, misschien ook wel veiliger en het anticiperen op gebeurtenissen en ontwikkelingen gaat me dan gemakkelijker af. En aangezien ik de Turkse taal onvoldoende meester ben om alles perfect te kunnen lezen en begrijpen en ik de historische en culturele achtergronden bij lange na niet allemaal ken of juist weet te interpreteren stel ik mijn vragen.
Soms lees ik iets of zie ik iets waarvan ik me niet meteen herinner wat het precies inhoudt of betekent. Maar daarvan weet ik soms wel dat ik het al eens eerder tegengekomen ben of het al eens eerder gevraagd heb. En op dat moment realiseer ik me dat mijn geheugen me in de steek laat. Helaas. En ik heb het idee dat me het de laatste tijd vaker overkomt dan enige tijd geleden.
Vroeger overkwam me dat ook wel eens. Maar als je tijdens een praatje tegenover een vreemd gehoor stond en een bepaald woord schoot je niet te binnen dan was het niet zo moeilijk om daar een ander woord voor te vinden of een andere zinswending te gebruiken of een andere omschrijving. En ik vermoed dat iedereen dat wel eens heeft. Ter geruststelling wordt dan vaak gezegd dat dat soort vergeetachtigheid niet verontrustend hoeft te zijn.
Het gebeurt me dus wel vaker tegenwoordig. Het verontrust me niet. Het hoort erbij. Maar lastig kan het soms wel zijn. En er volledig aan toegeven wil ik ook niet . En ik probeer naderhand dan ook beslist het vergeten woord (daar gaat het meestal om) terug te vinden. Soms gebeurt dat vrij snel en soms heb ik een of andere associatie nodig. Vragen doe ik in dat geval niet omdat ik denk dat het zelf vinden een positief effect kan hebben.

Enige dagen geleden kwam ik in de buurt van Bodrum langs een parkeerterrein. Er stonden vier vrachtwagens met open laadbak. De zijkanten en achterkant waren met schotten hoog opgebouwd. In het midden, van voor naar achter, was een extra verhoging gemaakt van buizen waarover een groot, blauw zeildoek was gespannen als het zadeldak van een huis.
Zulke wagens had ik vaker gezien. Maar waar, wanneer en onder welke omstandigheden schoot me even niet te buiten. Ik kwam niet verder dan dat ze misschien voor vervoer van slachtdieren voor het offerfeest zouden kunnen zijn. Maar er was geen offerfeest. Ik pijnigde mijn hersens nog wat maar kwam op dat moment niet aan de verlossing.
Gisteren liep ik langs de stal van een boerderij bij mij in de buurt. Ik rook de koeien en de geur van mest. En ja, daar was het. Vorig jaar had ik naast een bovengenoemde vrachtwagen gestaan waar een vergelijkbare lucht uit kwam. Het was op het terrein waar de jaarlijkse kamelenworstelwedstrijden worden gehouden. De kamelen worden in die vrachtwagens vervoerd. Vandaar die verhoging in het midden van de laadbak.
Toch wel een zekere opluchting.