De afgelopen vijf tot tien jaar is het cruisetoerisme weer behoorlijk toegenomen. Jarenlang had er de klad in gezeten maar op een gegeven moment sloeg de stemming weer om. Misschien had het ook iets te maken met het feit dat ouderen, want dat zijn toch heel vaak de cruisegangers, voldoende pecunia te spenderen hebben om zo'n reis te ondernemen. Nou is een zogenaamde minicruise niet zo verschrikkelijk duur. Je zit al een week op een cruise in de Middellandse Zee voor 800 euro. Maar er komen nog al wat kosten bij en al met al wordt het dan toch nog een redelijke uitgave.
En daarbij komt dat de concurrentie in de branche behoorlijk is toegenomen. De schepen zijn steeds groter geworden en met een half leeg schip wordt er alleen maar verlies geleden. En hier doet zich dan het fenomeen van de last minute boeking weer voor dat zo langzamerhand uit de vliegwereld verdwenen is. Schepen van 300 meter lang met 4000 passagiers en 1000 bemanningsleden zijn geen uitzondering meer. En ja, die moeten wel redelijk bezet zijn.
Volgens de reisorganisatoren bestaat er natuurlijk niets mooiers dan op deze manier kennis te nemen van oude culturen, beroemde steden te bezoeken en in contact te komen met mensen van over de hele wereld. Goed de verkooppraatjes zal ik verder maar weglaten, hoewel er toch nog heel veel mensen zijn die zich door een mooie folder, een cadeautje bij het betreden van het schip of een gratis maaltijd of meer van die zelfbetaalde introductieonzinpremies laten verleiden.
Een paar weken geleden sprak ik in Turkije een bevriend echtpaar dat al jarenlang in de buurt van Bodrum woont. Ze hadden altijd een groot zeevarend jacht gehad waarmee ze lange tochten over de Middellandse Zee maakten. Naar Israël, Griekenland, Italië, Kroatië en verder. Helaas was het vanwege lichamelijke ongemakken die de leeftijd met zich meebracht niet meer mogelijk om dat nog zelfstandig te doen. Ze hadden hun jacht verkocht. Maar ze waren zo verknocht aan de zee dat ze het plan hadden opgevat een cruise te maken. En dan niet een tocht met een zeiljacht langs de Egeische kust maar met een groot cruiseschip van alle voor hen noodzakelijke gemakken voorzien.
"Denk je dat je je lot in handen van zo'n vreemde kapitein kan geven? Of klim je bij het minste of geringste onraad de brug op?" vroeg ik, hem kennende, aan de man.
Hij moest wel lachen. Want in het verleden had hij namelijk regelmatig uitgesproken nooit onder een ander te willen varen.
"Met m'n rolstoel kom ik toch niet zo gemakkelijk boven, dus ik zal wel moeten," was zijn antwoord.
Fransesco Schettino, de kapitein van de Costa Concordia maakte een verrassende manoeuvre daar met het 300 meter lange cruiseschip dicht langs het eiland Giglio voor de Italiaanse kust langs te varen. Volgens sommige verhalen in de pers deed hij dat om een vriendelijk gebaar te maken tegenover een bemanningslid. Die man, die op Giglio woont, had deze cruise eigenlijk niet mee willen varen maar was toch opgeroepen vanwege personeelstekort. De kapitein dacht de man een pleziertje te doen door een aangepaste route te kiezen. Het gevolg was een vreselijk ongeluk waarbij een aantal doden te betreuren viel.
Onderzoek zal natuurlijk uitsluitsel moeten geven over de juiste beweegredenen van de kapitein om van de vaarroute af te wijken. En een rechtszaak zal zeer waarschijnlijk de kapitein en de eigenaar van het cruiseschip, de cruisemaatschappij Costa Crociere uit Genua, wel aansprakelijk stellen.
Voor de branche zal het eventjes een kleine terugslag geven maar langdurige bezettingsproblemen worden eigenlijk niet verwacht.
Gisteren kwam ik mijn vrienden weer tegen. Hij in, zij achter de rolstoel. Ik had nog geen gedag gezegd of hij begon: " Ja die dingen gebeuren nou eenmaal. Jij vraagt toch ook niet aan iedere piloot of je zijn brevet mag zien? Of de chauffeur van de dolmuş naar zijn rijbewijs?"
Hij was nog kennelijk niet helemaal van de schrik bekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten