Onvermoed

Opeens ging me een licht op. Soms brengt een mens een aantal feiten, gegevens of uitspraken, die ogenschijnlijk niet zo veel met elkaar te maken hebben door een of andere trigger met elkaar in verband. Op het gebied van betrekkingen tussen regeringen, persoonlijke relaties, economische plannen of politiek. Oh, zat het zo?

Afgelopen woensdag op een bijeenkomst van de AKP, de partij van minister-president Recep Ayyip Erdoğan, waarschuwde de laatste tegen het opkomend racisme en islamofobie in Europa. Hij refereerde aan de aan te nemen Franse wet die ontkenning van de Armeense genocide in 1915 in Turkije strafbaar stelt met mogelijk een boete van 45.000 euro en een gevangenisstraf van een jaar. Deze wet is volgens Erdoğan 'een serieuze manifestatie van een verraderlijk gevaar in Europa. Er zit een niet te ontkennen racistische benadering, een racistische houding achter deze wet verborgen'. En ging hij verder ' het is geen zaak tussen Frankrijk en Turkije, maar het is een Europese zaak, een zaak van de Europese Unie'.
Hij riep de vrienden van Turkije in Europa op om iets tegen het opkomend racisme en islamofobie te ondernemen.
Dit kwam na de furieuze woorden van Erdoğan aan het adres van Frankrijk en Sarkozy toen duidelijk werd dat het Franse parlement de wet zou aannemen. In een soort straatvechterstaal en bewoordingen die je niet zo gauw van de minister-president van een land zou verwachten, kondigde hij allerlei maatregelen aan. Om te beginnen werd de Turkse ambassadeur naar Ankara teruggeroepen en werden militaire afspraken bevroren. Hij dreigde met economische en culturele maatregelen en een boycot van Franse producten.
Sarkozy zal zich hier niet zo veel aan gelegen laten liggen. Voor hem is belangrijk of hij met zijn standpunten en acties de nodige kiezers kan trekken voor een mogelijke, obsessieve herverkiezing tot president in 2012.

Deze week werd bekend dat een bestelling van een 130-tal Renaults door de Turkse regering was afgezegd. De auto's waren bestemd voor regeringsfunctionarissen. Maar Erdoğan wenste niet dat zijn medewerkers gebruik zouden gaan maken van een Franse sedan.
In Bursa staat de Oyak-Renault-fabriek. Een fabriek waar jaarlijks een paar honderdduizend Renaults van verschillend type in elkaar worden gesleuteld. Duizenden Turkse arbeiders werken daar en produceren Franse auto's. Een behoorlijk stuk werkgelegenheid zou hier wel eens mee op het spel gezet kunnen worden. De afzegging door Erdoğan zou meer mensen op het idee kunnen brengen om dan maar een Ford of een Fiat aan te schaffen. Als de regering en ook de oppositie oproept tot dergelijke maatregelen kan je als gewoon vaderlandslievend staatsburger heel gemakkelijk in deze politiek worden meegezogen.

Toen ik de laatste dagen een aantal maal in de krant las dat Turkije er wel oren naar had om een bod uit te brengen op de Saab autofabrieken en berichten over een mogelijke samenwerking tussen Iran en Turkije bij de productie van een gezamenlijk te ontwikkelen auto, moest ik denken aan eerdere berichten die duidelijk maakten dat Turkije dolgraag een eigen auto zou willen bouwen.
De afgelopen jaren zijn er regelmatig besprekingen geweest tussen regeringsfunctionarissen en vertegenwoordigers uit het bedrijfsleven om deze mogelijkheid onder ogen te zien. Pogingen in het verleden zijn mislukt.
Erdoğan is een groot voorstander van een Turkse auto. Daarmee zou een wens van hem in vervulling gaan. Voor 2023, het jaar waarin de Republiek Turkije 100 jaar bestaat, staan allerlei megaprojecten op het regeringsprogramma. O.a. nieuwe spoorwegen, autowegen, een derde brug in Istanbul, een kanaal tussen de Zee van Marmara en de Zwarte Zee zullen gerealiseerd worden.
Een Turkse auto?