Robert N. zat wat ongemakkelijk gespannen achter zijn imposante bureau in zijn nog imposanter kantoor. Even pauze, even een kop decafé, even alleen, even zijn tijdschrift. "Cruise" heette het lijvige blad. En hij las nu al voor de derde keer een artikel over de International Cruise Victim Association. Dat is een soort belangenvereniging van achterblijvers van mensen die verdwenen zijn tijdens een cruise. Van 1995 tot 2010 waren er ongeveer 150 passagiers spoorloos verdwenen.
De veiligheid aan boord van een cruiseschip wordt als schijnveiligheid bestempeld. De kans om in problemen te raken blijkt veel groter te zijn dan aan de wal. Er wordt trouwens nauwelijks tegen misdrijven opgetreden en onderzoek zou een farce zijn. De naam en belangen van landen, steden en cruisemaatschappijen schijnen daar debet aan te zijn. Politie bemoeit zich er nauwelijks mee. Als een passagier wordt vermist, gaat de cruise toch gewoon verder. En een verdwijning blijft zo een onopgelost mysterie.
Robert legde het tijdschrift op zijn bureau en keek peinzend voor zich uit. Zijn hersens werkten op volle toeren en zijn plan begon zich al duidelijker af te tekenen. Hij wist dat hij het heel goed zou moeten voorbereiden. Later, dacht hij.
Hij gaf zijn secretaresse een seintje dat hij weer beschikbaar was.
Men zou Robert misschien enigszins overdreven een zakentycoon kunnen noemen maar succesvol was hij in ieder geval. Hij was o.a. bestuursvoorzitter van een aardoliemaatschappij. Hij bezat grote belangen in de auto-industrie. Hij was eigenaar van een machinefabriek. Hij bezat een gigantische aandelenportefeuille. Ook was hij eigenaar van een juwelierswinkelketen met vestigingen in heel veel landen. Maar dit bedrijf stond op naam van Ellen, zijn vrouw.
Samen met haar woonde hij in Texas in een enorme mansion met 20 kamers en 18 badkamers. Ellen had het huis ontworpen en laten bouwen. Ze wilde graag ruimte hebben, zodat vrienden konden blijven slapen. Maar de vele kamers waren eigenlijk bedoeld voor als de kinderen en de kleinkinderen op bezoek kwamen. Ze hadden een dochter en een zoon en vijf kleinkinderen. Ze bezaten een eigen stal met tientallen paarden. Ze hadden een groot jacht. En een vakantiewoning in Aspen. Ja, ze waren puissant rijk.
Ze hadden een prima huwelijk en waren al ruim dertig jaar getrouwd. Alles verliep naar wens, zowel privé als zakelijk.
Maar af en toe knaagde er toch iets bij Robert.Hij droomde wel eens over een verre bestemming of een onbewoond eiland of een plek waar niemand hem kende. Hij sprak er wel eens over met zijn vrouw. Bijna zestig was hij. Nog één keer ergens opnieuw beginnen. Nog één keer iets geks doen. Alles achterlaten, alle rompslomp, alle drukte en vooral alle verplichtingen.
Maar Ellen wilde daar absoluut niets van weten: doe even normaal, zei ze dan.
Een klop op de deur. Zijn secretaresse kwam binnen en Robert schoof "Cruise" in een la.
Een paar dagen later, toen ze samen aan tafel zaten, stelde Robert voor om in het voorjaar een cruise in de Middellandse Zee te maken. Samen, zonder kinderen en aanhang.
Aanvankelijk had Ellen haar bedenkingen maar op een gegeven moment leek het haar toch ook wel leuk. Niet te lang, een weekje of zo.
Robert wilde haar verrassen en hij zou alles regelen. Ja, verrassen zou hij haar zeker. En ja, ook zou hij nog het een en ander te regelen hebben.
In april was het zo ver. Ze namen afscheid van de kinderen en vlogen met z'n tweetjes naar Barcelona waar ze aan boord gingen van de "Twilight". Een uiterst luxe cruiseschip met plaats voor ruim 2000 passagiers.
In de haven van Palermo op Sicilië moet er iets gebeurd zijn. Robert ging overdag alleen aan wal om te passagieren. Ellen bleef op het zonnedek achter. 's Avonds dineerden ze en gingen op tijd naar bed. De volgende morgen was Robert verdwenen.
Zijn rugtas was weg. Zijn casual kleding was uit de kast verdwenen. Zijn papieren en geld kon Ellen ook niet vinden. Haar sieraden lagen niet op het nachtkastje. Geen spoor te bekennen. Politie en privédedectives werden ingeschakeld. Foto's in de krant en op tv. Het mocht niet baten.
In de buurt van Bodrum zag ik heel relaxed en zoals gewoonlijk heel duidelijk van zijn maaltijd genietend in een visrestaurant een kennis van me zitten.
"Hi, Robert," voegde ik hem in het voorbijgaan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten