Recompensa

Vorig jaar,tijdens een openluchtconcert in Bodrum, stond ik op een gegeven moment naast een man en vrouw van een jaar of zestig. De man kwam me vaag bekend voor maar ik herkende hem niet meteen. Ze spraken Nederlands en onwillekeurig luister je dan even.
"Ik geloof dat ik het wel gezien heb Ribbe. Kom, we gaan!" zei de vrouw.
Ribbe. Zo'n naam vergeet je niet. Ribbe de Beus. Ja, dat kon niet anders. Het was hem. En plotsklaps herinnerde ik me weer heel veel. Waar, wanneer en wat.

Veertig jaar geleden was ik een poosje met hem opgetrokken. We zaten in militaire dienst bij de genie. Van beroep was hij onderhoudsmonteur van vliegtuigmotoren. Als ik me goed herinner op het vliegveld Teuge bij Apeldoorn. En hij was dan ook aanvankelijk op vliegbasis Soesterberg of zo terecht gekomen. Maar om disciplinaire redenen, welke weet ik niet meer, was hij overgeplaatst. Hij was kwaad en zon op wraak. Een heetgebakerde, opstandige vrolijke gozer. Hij zou ze nog wel eens wat laten zien. Ze zouden nog van hem horen.
Een paar maanden later was hij plotseling vertrokken. Nooit meer teruggekomen van weekendverlof. En toen in ieder geval spoorloos verdwenen.

"Hé, Ribbe, dat is een tijdje geleden," begon ik. Hij draaide zich naar me om en herkende me meteen.
We zijn even verderop aan een tafeltje gaan zitten en we vertelden elkaar ons verhaal. Het zijne was enerverender dan het mijne.
Hij had toentertijd een advertentie in de krant gevonden waarin een particulier in het buitenland op zoek was naar een vliegtuigmonteur. Hij had gereageerd.
De particulier bleek in Colombia te wonen en een aardige luchtvloot van Cessnas en Pipers te bezitten. En later kwamen daar een paar helikopters bij. Het ging om zakenvluchten. Vanaf de eerste dag was duidelijk dat die zaken vooral bestonden uit het smokkelen van cocaïne, geld, wapens en mensen. En de kleine laagvliegende toestellen werden bijna nooit door radar opgemerkt. Tonnen cocaïne werden maandelijks naar de VS gevlogen. Miljarden werden verdiend. Maar het kon hem allemaal niets schelen. Hij kon toch niet terug naar Nederland en hij verdiende heel erg goed.
En nu was hij, bijna noodgedwongen, op vakantie. Hij was werkeloos, woonde in Spanje en kon op dat moment ook niet meer terug naar Colombia. De Amerikaanse en Colombiaanse autoriteiten hadden de laatste jaren hun inspanningen geïntensiveerd en waren succesvol in de drugsbestrijding geweest. Veel drugskartels waren opgedoekt. Drugsbaronnen gearresteerd of gedood. Verraden voor clementie of verkocht voor een beloning. En bijna al "zijn" vliegtuigen en helikopters waren vernietigd of in beslaggenomen. En dat was nog het ergste.
Eigenlijk vond hij wel dat hij lang genoeg gewerkt had. AOW zat er niet in, maar hij had voldoende opzij gelegd. En hij had nog één dingetje lopen. Daarna zou hij rustig van zijn oude dag kunnen gaan genieten, hoopte hij.
"En jij?" vroeg hij. Meer uit beleefdheid dan uit interesse. En hij leek totaal ergens anders te zijn met zijn gedachten. En op een antwoord leek hij ook niet te zitten wachten. Even later namen we zonder iets afgesproken te hebben afscheid van elkaar.
Deze week verschenen er berichten in de internationale pers dat de "laatste kartelbaas" van Colombia in het buurland Venezuela, na een tip, door de Amerikaanse inlichtingendienst was opgespoord en gearresteerd. Op het hoofd van Daniel Barrera (El Loco) stond 8 miljoen dollar.