Omaatje lief

Zijn oma was dol op chocola en Umit was even bij haar langsgekomen met een mooie doos pralines. Samen zaten ze even naar de tv te kijken.
Een paar straten verderop was de vorige avond een overval geweest op een buurtwinkel. Er werden beelden vertoond die door de camera in de winkel gemaakt waren. De overvaller gekleed in spijkerbroek en sweater met capuchon kwam tamelijk duidelijk in beeld. Op zijn rechter neusvleugel zat een grote wrat en zijn linker wang vertoonde een groot litteken. Hij verdoofde de winkelier snel en onverwachts met iets wat hij in een plastic zak had. Hij haalde de kassa leeg en wandelde naar buiten waarbij opviel dat hij een stijf been had.
Volgens de commentator was dit de derde vrijwel identieke overval in Istanbul in de laatste vier maanden.
"Allah, Allah," was het enige dat oma uitbracht. Umit deed er het zwijgen toe.

Umit was als baby met zijn ouders naar Nederland verhuisd, waar zijn vader werk in een machinefabriek had gevonden en zijn moeder als schoonmaakster en koffiejuffrouw op een groot kantoor werkte. Umit en zijn twee broertjes werden verzorgd door een zus van zijn vader die al een aantal jaren eerder naar Nederland was getrokken. Hij kon niet zo goed met zijn tante overweg en ook op school was hij een tamelijk moeilijk kind. Op een gegeven moment ging het zo verkeerd met hem dat vader besloot hem naar oma in Turkije te brengen.

Oma zorgde fantastisch voor hem maar toch liep het ook daar niet allemaal op rolletjes voor Umit. School vond ie niks en hij hielp liever zijn oom met allerlei klusjes in diens appartementencomplex. Maar zijn oom betaalde hem nauwelijks en af en toe wilde Umit toch ook weleens een paar lira's in zijn zak voelen. Zo nu en dan had hij een baantje maar zijn maatschappelijke carrière wilde niet echt vlotten. Telkens liep het werken voor een baas op een teleurstelling uit en telkens werd hij zijns inziens onterecht ontslagen. Umit hield er een soort wrok tegen werkgevers aan over en hij besloot als vrije jongen, als kleine zelfstandige verder te gaan.
Zijn opleiding genoot hij verder op straat en zo kwam hij op het criminele pad terecht. Mijn en dijn kon hij nooit goed onderscheiden maar hij vond zichzelf geen crimineel. Hij meende recht te hebben op sommige zaken en hij had dan ook absoluut geen kwaad geweten.
Hij was nu 28 jaar, ongebonden zonder vrouw of kinderen en hij had een kamer in het appartementsgebouw van zijn oom vlak bij het Taksim.
Soms had hij wat geld. Hij beschikte over een Nederlands paspoort en afgelopen winter was hij weer eens in de gelegenheid geweest zijn familie in Nederland te bezoeken. Dit keer met een vooropgezet plan. Hij had namelijk een heel eenvoudig idee uitgewerkt om op een handige manier winkelovervallen te plegen met maar een uiterst geringe kans daar ooit voor gepakt te zullen worden. Daarvoor deed hij in Nederland een aantal inkopen in een feestartikelenwinkel.

Vier keer had Umit zijn kunstje geflikt. De winkel moest camerabewaking hebben. Maar dat heeft vrijwel elke buurtwinkel in Istanbul. De winkel moest vlakbij een zijstraat zijn om snel aan cameratoezicht te ontkomen. De winkel moest klein zijn zonder extra personeel. Hij hield de winkel een paar dagen in de gaten en bepaalde het meest gunstige tijdstip, meestal 's avonds. Uit de werkkast van zijn oom haalde hij op een doekje een uiterst werkzaam adembenemend middeltje en deed dit in een plastic zakje. In de buurt van de winkel plakte hij de valse wrat en het litteken op en wandelde met stijf been de winkel in. Hij pakte een fles water en liep met een briefje van vijf op de winkelier af. Als deze zijn kassa had geopend hield hij plotseling het geopende plastic zakje onder de man zijn neus. De man zakte in elkaar. Umit leegde de lade en verdween met stijf been de winkel uit. In de zijstraat, buiten het zicht van camera's, trok hij de wrat en het litteken van zijn gezicht en wandelde met normaal been rustig verder. Een paar straten verderop ontdeed hij zich in drie verschillende vuilnisbakken van het plastic zakje, de wrat en het litteken.
Hij deed een paar boodschappen, kocht een doos chocolaatjes en ging naar huis.